To dopiero była drużyna !!!

O tym, jak pojawiły się w moim domu pisałam w artykule o Miluni

Pierwszego dnia po przywiezieniu i pokonaniu początkowych problemów, czas do wieczora zleciał szybko, a ja "urobiona po łokcie" padłam w końcu koło trzeciej nad ranem. I nagle słyszę krzyk, jakby kogoś w "dziecięcym" pokoju ze skóry obdzierali! Zrywam się niezbyt przytomna, niemal zabijając się o własne nogi i... okazuje się, że mama chciała podjeść, a któreś z maluchów było zbyt namolne... Oczywiście nic się nie stało, tylko krzyku było dużo więcej niż problemu. Za to gdy mnie zobaczyły, zrobił się ogólny pisk i "napad grupowy" na mnie. Już całkiem obudzona wracam do sypialni. Jest... szósta. Rano. Moja nocka jednak już się skończyła.

Jej historia - zanim się poznaliśmy - jest nieznana. Za to jej dalsze losy, to cała epopeja (oczywiście trochę żartuję, ale i tak opowiem) 
Sunia trafiła do lecznicy Bernardyn w Nysie (z którą współpracujemy) tuż przed porodem. Zwyczajnie została podrzucona. Trudno powiedzieć, co się jej przytrafiło. Może zgubiła swój domek i jakiś "dobry duszek" zlitował się nad nią, przekazując do lecznicy, gdzie sunia zyskała opiekę, a zrobił to anonimowo, bojąc się posądzenia, że jest właścicielem, który się chce pozbyć psa? Ale może było i tak, że właściciele zaniedbali ją opiekuńczo, nie wysterylizowali, a gdy okazało się, że jest szczenna, pozbyli się "problemu". W gminnym schronisku nie ma porodówki i miejsca dla psich mam z dzieciaczkami. Przytuliła ją więc lecznica, a raczej lekarze i cały personel