Już od pewnego czasu trwa spór: szelki czy obroża?
Zanim jednak "wdamy się" w ów spór, omówmy rodzaje obroży, szelek i - przy okazji - smyczy (o kantarach i kagańcach w innym opracowaniu).
Generalnie rozróżnić można cztery rodzaje obroży:
- Zwykłe - najczęściej parciane, stylonowe, lub skórzane.
- Zaciskowe (dławiki) - rodzaj pętli, bez blokady zacisku.
- Półzaciskowe - jak wyżej, ale z wszytym/zamontowanym elementem ograniczającym zaciskanie (w tym kolczatki, obroże łańcuszkowe).
- Elektryczne - tzw. treningowe i antyszczekowe.
W praktyce możemy spotkać także różne kombinacje pierwszych trzech rodzajów. Od razu zaznaczę, że obroże zaciskowe, elektryczne i kolczatki są w zasadzie bezużyteczne, a wręcz szkodliwe. Efekty, które chcielibyśmy uzyskać przy ich pomocy, można osiągnąć innymi sposobami i są one wówczas bardziej trwałe (więcej na ten temat planuję w artykule poświęconym tylko szkoleniu i "anty-szkoleniu"). Ja zaś, osobiście, ich używanie uważam za barbarzyństwo (a mimo to moje psy nie są "rozpuszczone", wprost przeciwnie, ciągle jestem pytana: "Jak pani to zrobiła?" :o).
Obroże zaciskowe i półzaciskowe są zwykle używane, gdy psy mocno ciągną, a także dla psów agresywnych, aby atak na innego człowieka lub zwierzę zatrzymać przez przydławienie (podduszenie), co jest dla psa bardzo przykre.
Obroże elektryczne emitują słaby, ale bardzo nieprzyjemny impuls prądu elektrycznego, który jest wyzwalany bądź przez wciśnięcie odpowiedniego guzika w pilocie, bądź przez określony dźwięk i napięcie mięśni krtani, gdy pies zaszczeka. Są one używane najczęściej dla oduczenia psa niepożądanych nawyków/zachowań.
Te rodzaje obroży bazują na tzw. warunkowaniu awersyjnym (nie należy mylić z warunkowaniem negatywnym), czyli na stosowaniu przykrych, nierzadko bolesnych bodźców (np. impuls 
elektryczny, wbicie kolców w skórę, dławienie), gdy zwierzę robi coś, czego zdaniem uczącego robić nie powinno.
Niektórzy właściciele używają kolczatek lub obroży nabijanych ćwiekami, by pies wyglądał groźniej.
Szelki również są zróżnicowane. Można wśród nich znaleźć:
- zwykłe szelki spacerowe,
- treningowe - pomagające psu zrozumieć i nauczyć się poleceń,
- specjalne - uprzęże dla psów pracujących, zjazdowe, wyścigowe, itp.
Szelki i uprzęże - podobnie, jak obroże - wykonywane są z różnych materiałów. Są one ostatnio modne, co nie oznacza, że ich używanie jest zawsze uzasadnione.
Szelki treningowe także bywają zróżnicowane w zależności od tego, jakie umiejętności powinien posiąść pies.
Psy pracujące z kolei potrzebują szelek lub specjalnych uprzęży z uwagi na charakter ich zadań. I tak na przykład psy w ratownictwie przenoszą przymocowane do szelek (kamizelki) niewielkie pakiety zawierające środki opatrunkowe, czy inne rzeczy ułatwiające osobie poszkodowanej przetrwanie do czasu, gdy ludzie będą mogli udzielić pełnej pomocy. Z drugiej strony - szczególnie właśnie u psów-ratowników - uprzęże pomagają bezpiecznie podjąć psa z rozpadlin, gruzów, wody, błota, itd.
Istnieją też kamizelki/uprzęże zjazdowe, służące do podniesienia lub opuszczenia psa na linach, np. ze śmigłowca. Są również uprzęże dla psów przewodników osób niewidzących oraz dla psów asystujących osobom z różnymi innymi niepełnosprawnościami.
Ponadto są także uprzęże dla psów-sportowców ;) - np. dla psów pociągowych. W innych sportach nie używa się uprzęży (nie bez powodu z resztą).
Najmniej chyba różnorodne są smycze, choć i tu znajdziemy kilka rodzajów. Są oczywiście dobrze nam znane zwykłe smycze - parciane, skórzane czy poliestrowe, a nawet łańcuszkowe, jak również smycze automatyczne - tzw. flexi - w postaci linki lub taśmy, zwijanej w specjalnej kasecie za pomocą mechanizmu sprężynującego.
Najmniej popularne są smycze regulowane, z dwoma karabińczykami na każdym końcu oraz pętlami lub kółkami metalowymi, do których można przypiąć karabińczyk, regulując w ten sposób długość smyczy, w zależności od potrzeb.
Do smyczy czasem zalicza się też różnego rodzaju linki oraz taśmy treningowe, wykonane z różnych materiałów, o różnej grubości i długości. Służą one do ćwiczeń z psem, wtedy gdy powinien on wykonywać czynności wymagające oddalenia się od trenera, a także gdy pies nie jest jeszcze na tyle posłuszny, by można było trenować z nim z wolnej ręki.
Wydawałoby się, że w taki oto sposób wyczerpaliśmy temat różnego rodzaju "spacerowo-naukowych" akcesoriów dla naszych pupili. Jest to jednak bardzo mylne wrażenie. Kynologia (nauka o psach) i zoopsychologia, a co za tym idzie techniki szkolenia psów, a także różnego autoramentu technologie rozwijają się tak szybko, że opisanie wszystkich istniejących wariantów wyposażenia wymagałoby zdecydowanie bardziej obszernego opracowania, nie wspominając już o zaletach, wadach i zastosowaniach ww. akcesoriów, o których szerzej w części drugiej.
Zapraszam do lektury 
